Ανύπαρκτη η ενιαία διοίκηση, ανύπαρκτο και το ενιαίο σύμβολο του αγώνα... Ο κάθε οπλαρχηγός, εμπνευσμένος από τις παραδόσεις της οικογένειάς του, από τις προσωπικές γνώσεις και προτιμήσεις, δημιουργούσε και χρησιμοποιούσε τη δική του σημαία. Κοινός τόπος ο σταυρός, έκφραση της πίστης αλλά και της διαφοροποίησης από την τουρκική ημισέληνο. Σε ορισμένες από τις σημαίες της Επανάστασης, χρησιμοποιείται η κουκουβάγια, ο αετός, η δάφνη, η άγκυρα, όπως επίσης κλασικές ρήσεις «Εν τούτω νίκα», «Μάχου υπέρ πίστεως και πατρίδος», «Ελευθερία ή θάνατος», «Μεθ’ ημών ο Θεός»…
 | Σημαία με την παράσταση της Eλλάδας στη μορφή της θεάς Aθηνάς και την επιγραφή: Ή EΛEYΘEPIA Ή ΘANATOΣ. Aρχικά ανήκε στον Θεόδωρο Kολοκοτρώνη, ο οποίος την προσέφερε στον Kωνσταντίνο Δραγώνα, που υπηρέτησε τον Αγώνα, διευκολύνοντας τις επαφές των Ελλήνων με την αγγλική διοίκηση (ΜΟΥΣΕΙΟ ΜΠΕΝΑΚΗ). |
Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, χρησιμοποιούσε τη σημαία της οικογένειάς του.Λευκή με γαλάζιο σταυρό στη μέση. Η παράδοση θέλει τον Παπαφλέσσα, στην Τρίπολη, να σχίζει το βαθύ γαλάζιο εσώρασό του (το επονομαζόμενο αντερί) να σχηματίζει ένα τετράγωνο και να διατάζει το πρωτοπαλίκαρό του και γνωστό αγωνιστή, Παναγιώτη Κεφαλά, να σχίσει δύο λουρίδες από την άσπρη φουστανέλα του ώστε να σχηματίζουν σταυρό. Η σημαία αυτή, θεωρείται από πολλούς η βάσητης πρώτης επίσημης σημαίας του ελληνικού κράτους, υψώθηκε πανηγυρικά στην απελευθερωμένη Τριπολιτσά.
 |
| Σημαία της Επανάστασης |
Η σημαία της Φιλικής Εταιρείας, κατασκευασμένη από λευκό ύφασμα πάνω στο οποίο είχε τα σύμβολα του εφοδιαστικού των ιερέων της Φιλικής Εταιρείας (τον ιερό δεσμό με τις 16 στήλες), κόκκινο σταυρό περιβαλλόμενο από στεφάνι κλαδιών ελιάς και στο κάτω μέρος δύο λογχοφόρες σημαίες με τα αρχικά ΗΕΑ και ΗΘΣ, θεωρείται ως η παλαιότερη επαναστατική σημαία. Κατασκευάστηκε με τις οδηγίες του Παλαιών Πατρών Γερμανού. Αρκετές φιλικές σημαίες διανεμήθηκαν στα στρατόπεδα της Πελοποννήσου από το Αχαϊκό Διευθυντήριο.
 |
| Η σημαία της Φιλικής Εταιρείας |
Η πρώτη σαφώς επαναστατική σημαία είναι αυτή που υψώθηκε στο Ιάσιο της Μολδαβίας στις 22 Φεβρουαρίου 1821 από τον Αλέξανδρο Υψηλάντη, ευλογήθηκε από το Μητροπολίτη Βενιαμίν στη Μονή των Τριών Ιεραρχών, ήταν τρίχρωμη μαύρο-άσπρο-κόκκινο, από τη μια πλευρά έφερε το μυθικό αναγεννώμενο φοίνικα με την επιγραφή «ΕΚ ΤΗΣ ΣΤΑΚΤΗΣ ΜΟΥ ΑΝΑΓΕΝΝΩΜΑΙ», ενώ από την άλλη έφερε ερυθρό σταυρό πλαισιωμένο από στεφάνι δάφνης και την επιγραφή «ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ». Το λευκό συμβόλιζε την αδελφότητα, το κόκκινο τον πατριωτισμό και το μαύρο τη θυσία.
 |
| Η σημαία των Κολοκοτρωναίων |
Η χρυσοκέντητη εικονισματοποδιά της Κοίμησης της Θεοτόκου που κοσμούσε την Ωραία Πύλη του ναού της Μονής της Αγίας Λαύρας, υψώθηκε σύμφωνα με την παράδοση από τον Παλαιών Πατρών Γερμανό κηρύσσοντας την έναρξη της Επανάστασης, στις 25 Μαρτίου 1821. Το λάβαρο της Αγίας Λαύρας, το οποίο φυλάσσεται στο θησαυροφυλάκιο της Μονής, είναι βυσσινί, κεντημένο με ασημένια και χρυσή κλωστή και στολισμένο με μαργαρίτες, με χρυσά κρόσσια ολόγυρα.
 |
| Διάφορες επαναστατικές σημαίες |
(15/03/2010) ΙΣΤΟΡΙΚΑ
Το δίσιγμα (Ϡ, ϡ), ή πιθανώς σαμπί, είναι παλαιό και παρωχημένο πλέον γράμμα του ελληνικού αλφαβήτου. Εμφανίζεται σε αρχαϊκές γραφές της Μικράς Ασίας στη θέση του διπλού σ. Έτσι, σε επιγραφή της Εφέσσου η λέξη τεσσαρακοντα εμφανίζεται ως τεͳαραϙοντα , με την ιωνική μορφή του δίσιγμα: 
που μοιάζει με αυτή του γράμματος Τ. Η αρχική ονομασία του γράμματος ήταν πιθανώς «δίσιγμα». Η ονομασία σαμπί που προήλθε από τη φράση Ὡσὰν πῖ (σαν το γράμμα πι) είναι πολύ μεταγενέστερη, των όψιμων βυζαντινών χρόνων, όταν το γράμμα εξελισσόμενο προς τη μορφή κεκλιμένου Π (Ϡ) χρησιμοποιήθηκε στο ελληνικό σύστημα αρίθμησης για να δηλώσει τον αριθμό 900.
